Ambassadeur aan het woord
Ik, Lotte Schrijver, speelster van het eerste team van Mid-Fryslân/Jansma Burdaard ben begin van dit korfbalseizoen ambassadeur geworden van de B3. Een geheel onbekende functie voor mij als speler, dus hoe ben je nou een goede ambassadeur?
Aan het begin van het zaalseizoen ben ik in contact gekomen met Willem Fopma. Hij als “trotse” coach van het team kon mij het best vertellen wat het team van mij nodig had. De B3 bestaat uit een 10-tal spelers, waarvan 8 dames en 2 heren. Willem vertelde mij dat het een leuke spelersgroep is, wel uiteenlopende karakters, maar zeker enthousiast en gedreven om elke overwinning binnen te slepen. “Het kan soms technische en tactisch nog wel wat beter, maar harde werkers zijn het wel.” Voor mij als ambassadeur lag hier dus mogelijk het vraagstuk om iets te doen met techniek en tactiek training, maar voor nu eerst maar eens zelf kennis maken en een indruk krijgen van het team.
Op 1 december speelde Mid-Fryslân/Jansma Burdaard B3 thuis tegen WWC B1. Op mijn vrije dag ging ik naar de sporthal, omdat ik na gesprek met Willem erg benieuwd was geworden naar de speelstijl van het team. Ik verwachte veel strijd en een echte winnersmentaliteit. Ik zag een goede wedstrijd die natuurlijk met een overwinning afgesloten werd. Er werden mooie aanvallen gedraaid, er was veel afwisseling in doelpuntenmakers, er werden duidelijke looplijnen gelopen en ballijnen gegooid. Het zag er allemaal redelijk georganiseerd uit, dus het tactische stuk waar coach Willem het eerder over had, kon ik als ambassadeur van mijn lijstje doorstrepen.
Natuurlijk werd het team niet alleen begeleid door de coaches en trainers, maar ook door de fanatieke en betrokken ouders. Eind vorig jaar werd ik toegevoegd in een groepschat met alle ouders. Ik dacht nog: “oh nee, niet alweer een groepschat!” Ondanks dat ik de ouders niet echt ken voelde ik dat ze erg betrokken zijn bij het team. Elk weekend stond de app roodgloeiend tijdens de wedstrijd om elkaar op de hoogte te houden van de stand. En was er een gewonnen wedstrijd stroomde de felicitaties in de app binnen. Mijn eigen ouders zitten ook nog vaak op de tribune, daarom vond ik het geweldig om deze betrokkenheid binnen dit team ook terug te zien.
Op 15 december stond ik samen met Hendrika, die ook vaak bereid was het team te begeleiden of te coachen, langs de kant tijdens de wedstrijd tegen De Waterpoort. De Waterpoort, mijn oude korfbalclub, waar ik alweer 4 jaar geleden vandaan ging om op hoger niveau te gaan spelen. Samen met Hendrika nam ik de coaching op mij tijdens deze wedstrijd. Het team werkte hard en lieten mooi samenspel zien. Toch hadden we moeite om doelpunten te maken. In de rust gaf ik het team wat tips, waarna ik zag dat ze deze tips probeerde om te zetten in het spel van de tweede helft. “Een open en leergierige groep die voor elkaar willen werken, maar ook persoonlijk het hoogste niveau willen halen”. Dit laatste baseerde ik op het feit dat er tijdens de wedstrijd, wanneer het spel even niet op elkaar aansloot, een aantal spelers teleurgesteld in het veld stonden. Al met al werd deze wedstrijd goed afgesloten en ging het team nog ongeslagen op kampioenkoers.
Ik spring even een paar maand vooruit. De training op vrijdagavond waar ik bij mocht zijn om de groep te voorzien van de laatste aanwijzingen voor de belangrijke wedstrijd op 9 maart. De ploeg heeft namelijk geen wedstrijd verloren en kan daarom dit weekend het kampioenschap binnen halen. Een training net als alle andere trainingen, gegeven door Abe Schippers. Of toch niet als alle andere trainingen. Aan het einde kreeg onder leiding van Willem en mij de training een verrassende wending, want ja dat kampioenschap is in zicht. Er werd getraind op juichen en op het lopen van de polonaise, want als kampioen moet je dat natuurlijk wel kunnen. De leukste “celebrations”, de bewegingen die gemaakt worden om te juichen, werden bedacht. De training werd met veel lachen plezierig afgesloten. Het team was klaar voor de kampioenswedstrijd.
Wat een kampioenswedstrijd werd er neergezet. Onder het getrommel van de jeugdige supporters en alle ouders werden in de eerste helft maar liefst 7 doelpunten gemaakt. Doelpunten die voortkwamen uit verre afstandsschoten, waar we de makkelijk opgelegde kansen miste. Dit was dan ook mijn opdracht voor het team voor de tweede helft. En dit met succes. In de tweede helft werden ook de doorloopballen en kleine kansen afgemaakt, waardoor de eindstand eindigde op 16-6. Kampioenen! En stuk taart, een drankje en hier en daar wat fotomomenten verder ging de ploeg douchen en ging deze trots ambassadeur weer richting huis.
Vandaag typ ik dit succesverhaal en begin ik na te denken of ik wel voldoende heb betekend voor dit team als ambassadeur. Het kampioenschap hebben ze zeker niet aan mij te danken, verre van zelfs. De spelers hebben hier elke week weer keihard voor gewerkt om samen tot dit resultaat te komen. Daarnaast zijn de coaches en trainers natuurlijk de succesindicatoren als het gaat om begeleiding, training en coaching. Is mijn rol als ambassadeur dan van toegevoegde waarde geweest? Deze vraag kan ik eigenlijk niet beantwoorden. Ik heb ze verschillende keren zien korfballen, mogen coachen, trainen mogen geven en bovenal leren kennen. Ik heb een goed gevoel gekregen bij deze spelersgroep en zal kijken of ik mijn rol als ambassadeur op het veld nog meer vorm kan gaan geven.
Om te kunnen reageren op dit nieuwsbericht, moet u akkoord gaan met de social media cookies.